Φιλικό ζεύγος χώρισε και εγώ αναρωτιέμαι…Γιατί αργούμε να "δούμε";

Γιατί θα πρέπει να δεις το αεροπλάνο να πετάει για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή ήταν η πτήση σου;

Είναι γεγονός ότι τις περισσότερες φορές οι χωρισμοί είναι δύσκολοι. Είτε γιατί δεν είσαι εσύ αυτός που ζητάς το…διαζύγιο, είτε γιατί το ζητάς έχοντας συναισθήματα για τον άλλο αλλά …δεν γίνεται αλλιώς, είτε γιατί το πρώην έτερόν σου ήμισυ δυσκολεύεται να αποδεχτεί την απόφασή σου και σου δημιουργεί διάφορα προβλήματα εμφανίζοντας έντονη συμπεριφορά…Ας σταθούμε για λίγο στην τελευταία περίπτωση προσπαθώντας να αντιληφθούμε το μερίδιο ευθύνης του κάθε μέλους του ζευγαριού, όχι για να αναγγείλουμε απόφαση για ένοχο και αθώο, αλλά για να διαπιστώσουμε πόσο συχνά τελικά εμφανίζουν οι άνθρωποι ανικανότητα να εκτιμήσουν κάτι που έχουν.

Όταν μια ερωτική σχέση ξεκινά, όλα είναι σε γενικές γραμμές όμορφα. Ακόμα και αυτά που μας δημιουργούν υποψίες για μελλοντικές φουρτούνες, μοιάζουν αντιμετωπίσιμα. Θεωρώ πως αυτό είναι κάτι όμορφο και απόλυτα φυσιολογικό. Κάποιος σου έχει εμπνεύσει ωραία συναισθήματα και οποιοδήποτε ψεγάδι δεν είναι ικανό να σε κάνει να κουνήσεις το μαντήλι του αποχαιρετισμού γιατί …«κανείς δεν είναι τέλειος ». Ούτε κι εσύ βέβαια. Ο χρόνος κυλά και ανακαλύπτεις διάφορες πτυχές της προσωπικότητας του συντρόφου σου. Ας υποθέσουμε ότι στην πορεία αυτή, «σκουντουφλάς» σε κάτι που σε ενοχλεί αφάνταστα. Αυτό αποτελεί κομβικό σημείο. Τι κάνεις;

Επειδή, όπως σημειώσαμε νωρίτερα, ουδείς αναμάρτητος, καλό θα είναι να αναφέρεις το συγκεκριμένο πρόβλημα στον άνθρωπό σου ώστε να προκύψει μια συζήτηση. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το πράττεις και η κουβέντα καταλήγει στην δήλωσή του ότι «έτσι είμαι και δεν αλλάζω». Πώς κινείσαι; Να σημειωθεί ότι αυτό που σου δημιουργεί πρόβλημα μέσα στη σχέση είναι κάτι σημαντικό και όχι για παράδειγμα το γεγονός ότι όταν πίνει γάλα, βάζει το μπουκάλι στο κύριο μέρος του ψυγείου και όχι στην πόρτα!!! Δεν ασχολούμαστε με αυτό. Όχι ότι κάποια καθημερινά χαρακτηριστικά δεν έχουν σημασία και σίγουρα το τι είναι σημαντικό και ενοχλητικό για τον καθένα είναι υποκειμενικό. Απλώς, στο παρόν κείμενο επικεντρωνόμαστε σε στοιχεία και συμπεριφορές που θίγουν την προσωπικότητά σου και δείχνουν ότι …το πλοίο έχει τρύπα και έχουν αρχίσει να μπαίνουν νερά…

Έχεις κρούσει λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου-ξανά και ξανά-αλλά το άλλο σου μισό, δεν φαίνεται να έχει έστω τη διάθεση να προσπαθήσει για κάτι. Γεμίζεις βαλίτσες, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, και δηλώνεις ότι αλλάζεις σελίδα έχοντας ήσυχη συνείδηση γιατί έδωσες μάχες γι’ αυτή τη σχέση και θεωρείς ότι κανείς δε μπορεί να σε χαρακτηρίσει λιποτάκτη, ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου. Και τότε…ως δια μαγείας, ο μέχρι τότε σύντροφος είναι έτοιμος να παλέψει και να δώσει κι εκείνος μάχες για να σωθεί αυτό που είχατε. Πώς να τον κάνεις να καταλάβει όμως ότι δυστυχώς έφτασε όταν ήδη οι δυο πλευρές μάζευαν τους νεκρούς τους και το αποτέλεσμα είχε φανεί; Πώς να του εξηγήσεις ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για προσπάθεια σωτηρίας της σχέσης γιατί ως τότε σε άφηνε να παλεύεις μόνος/ -η και έχεις πλέον πολλά τραύματα;

Είναι βέβαιο ότι η ευθύνη για έναν χωρισμό είναι μοιρασμένη, ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας απ’ τους δύο. Στην προκειμένη περίπτωση, σίγουρα το μερίδιο ευθύνης αυτού που δεν μπορούσε να «δει» εγκαίρως την αξία του άλλου, είναι μεγαλύτερο. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, διερωτώμαι, γιατί οι άνθρωποι επαναπαύονται μόλις αντιληφθούν ότι κάποιος νοιάζεται πολύ γι’ αυτούς και -ασυνείδητα ίσως- τον θεωρούν δεδομένο? Το ότι κάποιος μας περιποιείται, ενδιαφέρεται για εμάς, βρίσκεται δίπλα μας σε καλές και άσχημες στιγμές, ανέχεται μικρο-αναποδιές μας κ.λπ, δε σημαίνει ότι δεν έχει ανάγκη να εισπράττει αντίστοιχη διάθεση από εμάς. Γιατί τυφλωνόμαστε; Γιατί «ησυχάζουμε»; Γιατί γίνονται όλα πιο ξεκάθαρα μόνο μόλις τον δούμε να απομακρύνεται ή έστω αντιληφθούμε ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνει κάτι τέτοιο; Γιατί όχι νωρίτερα;

Advertisements

Κρίνουμε ίνα μην βρούμε χρόνο να αυτο-κριθούμε!

Ευτυχώς κατ’ εμέ, δυστυχώς κατ’ άλλους, ανήκω στους ανθρώπους που αρκετά συχνά αισθάνονται ότι βρίσκονται για λίγο σε μιαν άλλη διάσταση, ξεφεύγουν από τη θέση που καταλαμβάνουν στο χώρο και «απομακρύνονται», αποκτώντας έτσι τη δυνατότητα να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά των άλλων, αλλά και του εαυτού τους, ως θεατές μιας ταινίας ή θεατρικής παράστασης. Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι συμμετέχοντες στην ταινία που παρακολουθώ κατά τη διάρκεια των «ταξιδιών» μου αυτών, έχουν διαγράψει από τα λεξικά τους μια έννοια ιδιαίτερα σημαντική για την εξέλιξη της προσωπικότητας  αλλά και για τη γενικότερη εξέλιξη της κοινωνίας μας.

«Αυτοκριτική είναι η άσκηση κριτικής από τον εαυτό μας, για τις ίδιες μας τις πράξεις ή τις παραλείψεις»,σύμφωνα με κάποιο λεξικό. Πόσο συχνά εντάσσεται στην καθημερινότητά μας αυτή  η δραστηριότητα;  Μάλλον όχι και τόσο συχνά. Είναι λογικό. Δύσκολο πράγμα ν’ αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου. Χρειάζεται δύναμη, την οποία δεν έχουμε όταν πρόκειται να εκσφενδονίσουμε βέλη εναντίον μας, και χρόνο, τον οποίο προτιμούμε ν’ αφιερώνουμε στην τηλεόραση ή σε πολλές ώρες εργασίας ώστε ν’ αγοράσουμε το πιο εξελιγμένο σε σχέση με το προηγούμενό μας στερεοφωνικό, ένα καλύτερο αυτοκίνητο, το εικοστό ζευγάρι γνωστής μάρκας παπουτσιών για να μη νομίζει ο τάδε ή ο δείνα ότι δεν παρακολουθούμε τις εξελίξεις στο χώρο της μόδας, και άλλα εξίσου «σημαντικά» πράγματα. Αξιοσημείωτo, βέβαια, είναι το πώς καταφέρνουμε να βρούμε τόσο το χρόνο όσο και τη δύναμη, όταν πρόκειται από την προαναφερθείσα δραστηριότητα να αφαιρέσουμε τα τέσσερα πρώτα γράμματα και να επιδοθούμε σ’ αυτό που περιγράφουν τα υπόλοιπα.

Κριτική. Πόσο πολύ μας αρέσει  και πόσο διαδεδομένη είναι σε όλο το φάσμα των ανθρωπίνων σχέσεων! Την ασκεί ο καθένας στους περισσότερους από τους γείτονες, τους γνωστούς και τους φίλους του, η κάθε κυβέρνηση στην προηγούμενή της, οι καλλιτέχνες σε όλους τους συναδέλφους τους, οι γονείς στα παιδιά τους και αντιστρόφως, οι πολίτες στο «κράτος» και τους πολιτικούς [εδώ φυσικά δε χωρά το «αντιστρόφως» γιατί δε συμφέρει κάποιους, ειδικά σε προεκλογικές περιόδους], και γενικότερα, οι πάντες στους πάντες. Μήπως  απασχολούμαστε τόσο πολύ με την αξιολόγηση των υπολοίπων που ξεχνάμε να μελετήσουμε τις δικές μας πράξεις;

Ασφαλώς και δεν θέλουμε μια κοινωνία τα μέλη της οποίας δε θα σκέφτονται, δε θα αμφισβητούν και δε θα κρίνουν πρόσωπα και καταστάσεις. Στην περίπτωση αυτή, θα δημιουργούσαμε ανθρώπους μαλθακούς που θα δέχονταν χωρίς αντίσταση ό,τι ακούν. Έχοντας όμως φτάσει στο άλλο άκρο και έχοντας επιτρέψει, συνειδητά ή ασυνείδητα, τον παραγκωνισμό της αυτοκριτικής από την κριτική, αποκτήσαμε πτυχίο στην ιδιότητα του κουτσομπόλη. Ενδεχομένως αυτό να μας προσφέρει τη θέση παρουσιαστή τηλεοπτικής εκπομπής της μεσημεριανής ζώνης, αλλά τί προσφέρει στην ανάπτυξή μας ως προσωπικοτήτων; Μερικές φορές συμπεριφερόμαστε σα να είμαστε τέλειοι και ολοκληρωμένοι και πρέπει πλέον να αφιερώσουμε χρόνο μόνο στο να διορθώσουμε τους άλλους. Γιατί δε βρίσκουμε μια ισορροπία μεταξύ κριτικής και αυτοκριτικής; Γιατί να μην υπάρχουν και οι δυο αυτές έννοιες στη ζωή μας;  Ας υποθέσουμε  ότι είναι δύο πρόσωπα και ας τις αφήσουμε να συνεργαστούν, να συμπορευτούν. Ίσως η κοινή τους πορεία κάνει πιο δημιουργικούς εμάς τους ίδιους και πιο λειτουργική τη συμβίωση μας με τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Τουλάχιστον, αξίζει να προσπαθήσουμε.

Ξέρουμε, πάντα ξέρουμε…

 

Μερικές φορές ακόμα και οι εμείς οι της αέναης αυτοανάλυσης, δεν μπορούμε να παραδεχτούμε κάποια πράγματα που συμβαίνουν μέσα μας. Είναι δύσκολο να στήσουμε τον εαυτό μας στον τοίχο και να του πούμε την αλήθεια. Όμως ακόμα κι αν δεν το πούμε δυνατά, μέσα μας ξέρουμε. Πάντα ξέρουμε. Απλώς δεν είμαστε έτοιμοι να το συνειδητοποιήσουμε και διαλέγουμε την εύκολη λύση του στρουθοκαμηλισμού. Το κεφάλι μέσα στην άμμο και όλα μέλι γάλα. Έρχεται όμως μια στιγμή, που μια φράση , μια σκέψη, ένα γεγονός, μας κάνουν να δούμε  τόσο καθαρά μπροστά μας την αλήθεια, που αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν πολύ  κουτό να νομίζουμε πως μπορούμε να κρύψουμε  τον όγκο ολόκληρου του σώματός μας πίσω απ’ το λεπτό μας δαχτυλάκι.

Βρίσκομαι και πάλι-για λίγες μέρες μόνο- στο πατρικό μου σπίτι[που στην περίπτωσή μου είναι «μητρικό»-ας αποτίσω φόρο τιμής εκεί που πρέπει, αφού ο βιολογικός μου πατέρας δεν μου έχει προσφέρει ποτέ τίποτα]. Μία απ’ τις ταινίες που αγαπώ, το “all that jazz”, που αρχικά ήταν θεατρικό μιούζικαλ, ζωντανεύει ξανά στην οθόνη της τηλεόρασής μου. Μπήκε στο  dvd player μόνο γιατί θέλησα να θυμηθώ το στιγμιότυπο που μου έδωσε  πριν από λίγα χρόνια την αφορμή να «δω καθαρά» κάτι σ’  εμένα και να το γράψω εξομολογητικά σε δυο απλές προτάσεις.  Κρατώ στα χέρια μου ένα σημειωματάριό μου σε μια σελίδα του οποίου δεσπόζει μια παλιά διαπίστωσή μου σχετικά με τον εαυτό μου.  Απλή, ρητή, κατηγορηματική. Χωρίς ίχνος δικαιολογίας του σκεπτικού που οδήγησε στο συμπέρασμα. Δεν χρειάζεται. Ξέρουμε. Κατά βάθος πάντα ξέρουμε!

 

Στην σελίδα έγραφα: “Στην ταινία «all that jazz» κάπου στις τελευταίες σκηνές, ένας απ’ τους χαρακτήρες λέει στον πρωταγωνιστή κάτι που νιώθω ότι θα μπορούσε να έχει δέκτη εμένα «Ξέρω τι σε απασχολεί, τι είναι αυτό που υπάρχει μέσα σου και σε βασανίζει. Ο φρικτός φόβος ότι είσαι ένα συνηθισμένο άτομο, τίποτα το ξεχωριστό».

 

Ξέρω την αξία της απλότητας του να είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Δεν ήταν υπεροπτικός ο τρόπος σκέψης όταν το έγραφα. Γνωρίζω επίσης ποια είναι η προσωπικότητά μου και πώς να διατηρώ σε φυσιολογικό επίπεδο τον δείκτη αυτοεκτίμησής μου άρα, ούτε ανασφάλεια ήταν. Μην βιαστείτε  αγαπημένοι φίλοι. Έχω μελετήσει αυτές τις εκδοχές.  Τι ήταν λοιπόν Ανθή? Μόνο όσοι έχουν αισθανθεί το ίδιο ξέρουν τι εννοώ ακριβώς.  Και ας μην το παραδέχονται πάντα. Όμως το ξέρουν. Μέσα μας πάντα ξέρουμε!