Γιατί θα πρέπει να δεις το αεροπλάνο να πετάει για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή ήταν η πτήση σου;
Είναι γεγονός ότι τις περισσότερες φορές οι χωρισμοί είναι δύσκολοι. Είτε γιατί δεν είσαι εσύ αυτός που ζητάς το…διαζύγιο, είτε γιατί το ζητάς έχοντας συναισθήματα για τον άλλο αλλά …δεν γίνεται αλλιώς, είτε γιατί το πρώην έτερόν σου ήμισυ δυσκολεύεται να αποδεχτεί την απόφασή σου και σου δημιουργεί διάφορα προβλήματα εμφανίζοντας έντονη συμπεριφορά…Ας σταθούμε για λίγο στην τελευταία περίπτωση προσπαθώντας να αντιληφθούμε το μερίδιο ευθύνης του κάθε μέλους του ζευγαριού, όχι για να αναγγείλουμε απόφαση για ένοχο και αθώο, αλλά για να διαπιστώσουμε πόσο συχνά τελικά εμφανίζουν οι άνθρωποι ανικανότητα να εκτιμήσουν κάτι που έχουν.
Όταν μια ερωτική σχέση ξεκινά, όλα είναι σε γενικές γραμμές όμορφα. Ακόμα και αυτά που μας δημιουργούν υποψίες για μελλοντικές φουρτούνες, μοιάζουν αντιμετωπίσιμα. Θεωρώ πως αυτό είναι κάτι όμορφο και απόλυτα φυσιολογικό. Κάποιος σου έχει εμπνεύσει ωραία συναισθήματα και οποιοδήποτε ψεγάδι δεν είναι ικανό να σε κάνει να κουνήσεις το μαντήλι του αποχαιρετισμού γιατί …«κανείς δεν είναι τέλειος ». Ούτε κι εσύ βέβαια. Ο χρόνος κυλά και ανακαλύπτεις διάφορες πτυχές της προσωπικότητας του συντρόφου σου. Ας υποθέσουμε ότι στην πορεία αυτή, «σκουντουφλάς» σε κάτι που σε ενοχλεί αφάνταστα. Αυτό αποτελεί κομβικό σημείο. Τι κάνεις;
Επειδή, όπως σημειώσαμε νωρίτερα, ουδείς αναμάρτητος, καλό θα είναι να αναφέρεις το συγκεκριμένο πρόβλημα στον άνθρωπό σου ώστε να προκύψει μια συζήτηση. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το πράττεις και η κουβέντα καταλήγει στην δήλωσή του ότι «έτσι είμαι και δεν αλλάζω». Πώς κινείσαι; Να σημειωθεί ότι αυτό που σου δημιουργεί πρόβλημα μέσα στη σχέση είναι κάτι σημαντικό και όχι για παράδειγμα το γεγονός ότι όταν πίνει γάλα, βάζει το μπουκάλι στο κύριο μέρος του ψυγείου και όχι στην πόρτα!!! Δεν ασχολούμαστε με αυτό. Όχι ότι κάποια καθημερινά χαρακτηριστικά δεν έχουν σημασία και σίγουρα το τι είναι σημαντικό και ενοχλητικό για τον καθένα είναι υποκειμενικό. Απλώς, στο παρόν κείμενο επικεντρωνόμαστε σε στοιχεία και συμπεριφορές που θίγουν την προσωπικότητά σου και δείχνουν ότι …το πλοίο έχει τρύπα και έχουν αρχίσει να μπαίνουν νερά…
Έχεις κρούσει λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου-ξανά και ξανά-αλλά το άλλο σου μισό, δεν φαίνεται να έχει έστω τη διάθεση να προσπαθήσει για κάτι. Γεμίζεις βαλίτσες, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, και δηλώνεις ότι αλλάζεις σελίδα έχοντας ήσυχη συνείδηση γιατί έδωσες μάχες γι’ αυτή τη σχέση και θεωρείς ότι κανείς δε μπορεί να σε χαρακτηρίσει λιποτάκτη, ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου. Και τότε…ως δια μαγείας, ο μέχρι τότε σύντροφος είναι έτοιμος να παλέψει και να δώσει κι εκείνος μάχες για να σωθεί αυτό που είχατε. Πώς να τον κάνεις να καταλάβει όμως ότι δυστυχώς έφτασε όταν ήδη οι δυο πλευρές μάζευαν τους νεκρούς τους και το αποτέλεσμα είχε φανεί; Πώς να του εξηγήσεις ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για προσπάθεια σωτηρίας της σχέσης γιατί ως τότε σε άφηνε να παλεύεις μόνος/ -η και έχεις πλέον πολλά τραύματα;
Είναι βέβαιο ότι η ευθύνη για έναν χωρισμό είναι μοιρασμένη, ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας απ’ τους δύο. Στην προκειμένη περίπτωση, σίγουρα το μερίδιο ευθύνης αυτού που δεν μπορούσε να «δει» εγκαίρως την αξία του άλλου, είναι μεγαλύτερο. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, διερωτώμαι, γιατί οι άνθρωποι επαναπαύονται μόλις αντιληφθούν ότι κάποιος νοιάζεται πολύ γι’ αυτούς και -ασυνείδητα ίσως- τον θεωρούν δεδομένο? Το ότι κάποιος μας περιποιείται, ενδιαφέρεται για εμάς, βρίσκεται δίπλα μας σε καλές και άσχημες στιγμές, ανέχεται μικρο-αναποδιές μας κ.λπ, δε σημαίνει ότι δεν έχει ανάγκη να εισπράττει αντίστοιχη διάθεση από εμάς. Γιατί τυφλωνόμαστε; Γιατί «ησυχάζουμε»; Γιατί γίνονται όλα πιο ξεκάθαρα μόνο μόλις τον δούμε να απομακρύνεται ή έστω αντιληφθούμε ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνει κάτι τέτοιο; Γιατί όχι νωρίτερα;