Από μικρή είχα προσέξει ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι λέξεις Πολυτεχνείο, Αγώνας, Αντίσταση είχαν την τιμητική τους σε όλα τα ΜΜΕ και τις συζητήσεις στις παρέες. Αρκετοί ήταν αυτοί –στα σχολικά χρόνια- που δεν γνώριζαν ποια γεγονότα θυμόμαστε την ημέρα εκείνη. Εγώ ήξερα. Είχε φροντίσει η μαμά μου και η δίψα μου για διάβασμα… Όπως γίνεται με κάθε επέτειο βέβαια, την επομένη, η επικαιρότητα που τρέχει χωρίς να περιμένει κανέναν, έσπρωχνε πιο κάτω στο νου το θέμα και άλλα φάνταζαν σημαντικά πια, όχι κάτι που είχε γίνει χρόνια πριν και (υποτίθεται ότι) δεν είχε καμία σχέση με την παρούσα κάθε φορά κοινωνικο-πολιτική κατάσταση…
Αλήθεια, δεν έχει σχέση;
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις σχετικά με την χώρα μας έχω εδώ και μήνες την ίδια απορία. Τί περιμένει ο Έλληνας για να ξεσηκωθεί. Τι περιμένει για να βάλει στο παρόν την λέξη ‘αντίσταση’ και να μην θεωρεί ότι είναι παλιά και σκουριασμένη; Δύο είναι οι απαντήσεις που μου γεννώνται αυτή τη στιγμή. Αρχικά, για να αντιδράσει ο Έλληνας δεν αρκεί το πρόβλημα να φτάσει στην διπλανή του πόρτα ούτε καν στο δικό του κατώφλι αλλά να περάσει και αυτό και να μπει στο σπίτι του! Πρέπει να το αισθανθεί στο δικό του πετσί, να δει άδειο το δικό του ψυγείο και κρύα τα δικά του καλοριφέρ. Όσο όλα αυτά συμβαίνουν λίγο πιο πέρα, η αντίδραση παίρνει παράταση. Διότι, για παράδειγμα, όσα χρόνια οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν σίγουρη τη θέση τους, το μισθό τους, την άνεση στον χώρο εργασίας τους, παρακολουθούσαν ατάραχοι την εκμετάλλευση των υπολοίπων από εργοδότες του ιδιωτικού τομέα. Έπρεπε να αισθανθούν χαστούκι στο δικό τους μάγουλο για να σηκωθούν από τον καναπέ…
Όμως, ο πιο σημαντικός λόγος κατ’ εμέ για τον οποίο οι πολίτες δεν έχουν γίνει ακόμα μια δυνατή γροθιά αντίστασης και θεωρούν ότι μια εξέγερση όπως αυτή του Πολυτεχνείου δεν αρμόζει στο παρόν, είναι γιατί η χούντα τότε ήταν φανερή ενώ τώρα, καμουφλαρισμένη. Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις ότι ζεις σε μία αντιδημοκρατική κοινωνία όταν βλέπεις στην εξουσία συνταγματάρχες και στους δρόμους στρατιώτες και όπλα παρά όταν όλοι αυτοί απλώς φορούν άλλη στολή… Το κοστούμι, ο διπλωματικός λόγος, το χαμόγελο των πολιτικών, τους κάνουν να δείχνουν καλύτεροι, πιο ευγενικοί και πιο δημοκρατικοί από τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό. Ταυτόχρονα, ο εκσυγχρονισμός, η ελεύθερη οικονομία και άλλες έννοιες που σταδιακά με ενέσιμη μορφή μπαίνουν χρόνια στις φλέβες μας, μας έχουν αλλάξει. Η ματιά του πολίτη έχει θολώσει από όλα αυτά και θεωρεί ότι αυτοί οι κύριοι που τον εκπροσωπούν και συναντιούνται με άλλους παρόμοιους του εξωτερικού, φωτογραφίζονται χαμογελώντας, ανταλλάσσουν ψεύτικες χειραψίες και αλληλοπιέζονται ή συνεργάζονται για δικούς τους κοινούς σκοπούς μόλις απομακρυνθούν τα φλας, δεν λέγονται χουντικοί. Λέγονται πολιτικοί ηγέτες και ό,τι μας επιβάλλουν, το επιβάλλουν για το καλό μας. Άλλωστε, δεν χρησιμοποιούν όπλα στους δρόμους της πόλης. Άρα, είναι δημοκράτες!
Έχει εξασθενήσει εκείνο το κύτταρο που έκανε τους φοιτητές του 1973 να υψώσουν το ανάστημά τους. Μα ο Έλληνας θα το ζωντανέψει ξανά. Έτσι πιστεύω. Σ’ αυτό ελπίζω.
Πάντα βέβαια θα υπάρχουν εξαιρέσεις. Σκεφτείτε πού βρίσκεται σήμερα η φοιτήτρια που έλεγε με θάρρος «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εντάξει, ο καθένας διαλέγει τον δρόμο του και κρίνεται όταν έρθει η ώρα.
Θα έρθει για όλους μας. Να είστε σίγουροι. Θα έρθει και για εμάς αλλά και για τους κυρίους που λερώνουν τόσα χρόνια- δυστυχώς με την συγκατάθεσή μας- τα έδρανα της Βουλής.
That's my point and i'm not afraid to write it. 
Αγαπητή Ανθή,
Εγώ θα έβαζα τίτλο «πώς το πολυτεχνείο εξελίχθηκε σε χούντα». Μπορεί να φαίνεται πομπώδης και πιασάρικος ή λαικίστικος, αλλά η περίφημη γενιά είναι αυτή που συνετέλεσε στον μεγαλύτερο βαθμό, ώστε να βρεθεί η ταλαίπωρη Ελλάδα στην κατάστασή της. Διότι ξέρεις, έτσι γίνεται. Όταν η λαική οργή (…) βρίσκει μετά λίγο καιρό έναν χαρισματικό ηγέτη τον οποίο αποφασίζει να ακολουθήσει και ο οποίος υπόσχεται ασύλληπτα πράγματα, λογικό είναι να θέλει να αρπαχτεί από την εξουσία που αυτός υπόσχεται. Και φυσικά μιλάω γιά τον χαρισματικό Ανδρέα Παπανδρέου που imho έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να δοθεί ώθηση στον κατήφορο που έπαιρνε η χώρα. Ο κόσμος θεωρεί πως απελευθερώθηκε εν τέλει από τα «δεσμά» της δεξιάς με την έλευση του Ανδρέα κι εκεί είναι που παρεξηγήθηκαν πολλές έννοιες. Μιά απο αυτές και η έννοια της δημοκρατίας…
Το πρωί έβλεπα εικόνες απο το Πολυτεχνείο της Β.Ελλάδα. Στην είσοδο της σχολής έχασκε ένα πανί που έγραφε «Εξω απο την ΕΕ» με κόκκινα γράμματα σαν τα αξιοθρήνητα πανιά που κρεμάνε οι αρχισυνδικαλιστές έξω από τις υπηρεσίες. Και κάτι «τύπους» να περιφέρονται στον περίβολο (εν είδη happening). Ίσως είχε και σουβλάκια πιό μέσα. Λυπήθηκα τους ταλαίπωρους τους Ευρωπαίους που δεν έχουν τόσο όμορφα διακοσμημένα πανεπιστήμια με πανιά, πανώ, αφισσες σαν τα δικά μας…
Δεν αισθάνθηκα ότι γιορτάζω κάτι, δεν αισθάνθηκα ότι τιμώ κάποιους, δεν αισθάνθηκα ότι η χώρα μου τιμά κάποιους, δεν είμαι σίγουρος κι αν οι ίδιοι οι φοιτητές ξέρουν καλά καλά τι έγινε τη βραδυά εκείνη. Καλύτερα θα ήταν υπό αυτές τις επαρχιώτικες και κίτς συνθήκες να σταματήσουμε να γιορτάζουμε. Κακό κάνουμε με αυτό τον τρόπο. Η εξέγερση την Νομικής και του Πολυτεχνείου «ανήκουν» σε κάθε έναν από εμάς και όχι σε μιά συγκεκριμένη κομματική ομαδούλα, την οποία συναντά κανείς με το καλήμέρα σε κάθε πανεπιστημιακή σχολή. Φαντάσου να γιορτάζαμε την 28η Οκτωβρίου με σημαίες του «λαός» (προς θεού δεν θα το γράψω με κεφαλαία)! Αυτή η παρεξήγηση που ακολουθεί την έννοια του «ανήκειν» μου θυμίζει άλλη μιά φορά ότι ζώ στην Ελλάδα του εθνικού διχασμού, του εμφύλιου, των κάθε λογής εμφυλίων και των μικροκομματικών καθοδηγήσεων.
Σε ευχαριστώ γιά την πάντα ευγενική φιλοξενία!
όντως η κατρακύλα άρχισε με τον Ανδρέα Παπανδρέου και όντως ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος.Να λοιπόν που τα χαρίσματα,τις ικανότητες,το ταλέντο,την μόρφωση μπορούμε να τα κάνουμε εργαλείο για καλό ή και για κακό.Δεν έχει τόση σημασία το τί έχεις,όση το πώς χρησιμοποιείς αυτό που έχεις.
Οι φοιτητές με τα σουβλάκια και το τάβλι,όπως και οι μαθητές στις καταλήψεις, συνήθως όντως δεν έχουν ξεκάθαρο μέσα τους το «γιατί». Γιατί παλεύουν; Όχι όλοι βέβαια. Δεν ισοπεδώνουμε τα πάντα.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Να είσαι καλά.